آب هویج بستنی! (نمیدونم چرا.)

شاید اونقدر پیچده باشه که نتونم فقط توضیحش بدم..منظورمو میفهمید؟یهو غیب شدم و اینجا مثل یه مکان قدیمی و خاکی شده

(چرا همیشه نمیدنم برای شروع مطلبم چی بگم.)

*کنار زدن تارهای عنکبوت و جلو اومدن -میدونین طی این مدتی که غیبم زد حتی یه بارم به وبلاگم نیومدم..انگار یه چیزی راجب وبلاگم بود که میخواستم ازش فرار کنم.ولی باعث تعجبم شد که بعد از این همه فکر و خیال و ترس(؟) وقتی به وبم نگاه کردم وایب آب هویج بستنی داشت که فقط دلیل لبخندم شد..حس دختر بچه ایو داشتم که میخواستن به زور ببرنش پارک ولی دختر تمایلی نداشت و فکر میکرد اونجا بهش بد میگذره ولی وقتی میره میبینه اونقدرا هم بد نیست..نه تنها بد نیست بلکه بهش حس خوبی هم میده.. 

حتی حس بهتری هم میده اگه چندتا از دوستاتون تو خصوصی بگن کجایی و دلم برات تنگ شده:"")~

هیچ ایده ای ندارم که میخوام با این وبلاگ شاید مزخرف چیکار کنم.و حقیقتا فکرمو درگیر کرده.عقب کشیدن؟ننوشتن؟یه روزی برام غیر ممکن بود ولی حالا..

بیخیال.میخوام از روز های تقریبا تکراریم بگم.اگه انیمه دیدنو مفید حساب نکنیم پس هیچ کار مفیدی نکردم ولی این بازم نمیتونه خوشحال بودنمو به خاطر یه اوتاکوی واقعی شدن خراب کنه~

چیشد؟چجوری؟نمیدونم فقط یهو به خودم اومدم دیدم روزی یه فصل میبینم*شاید بی جنبه.

انیمه دیدن خوشحالم میکنه . به همین سادگی.. بهترین قسمتش شروع کردنش و بدترینش تموم شدنش. *سعی میکنم نگم چقدر از تموم شدن انیمه واندر اگ ناراحتم.

میدونین؟خب اگه همش تو اتاقت تنها باشی و کراکترا تبدیل بشن به دوستات جای تعجبی نداره~

کتاب میخونم..نقاشی میکشم..با دوستام حرف میزنم..انیمه میبینم..سریال نگاه میکنم

روز هام اونقدرا هم بد نیستن..خوب هم نیستن فقط معمولین.

کاش معمولی بمونن

پ.ن: گنشین ایمپکت بازی میکنید؟مانهوا شو خوندین؟اگه اره پس خودتون میدونین ونتی چقدر کیوته و میفهمین چه علاقه ای بهش دارم.

پ.ن2: دقیقا جلوی خونه مون دارن پارک میسازن و تقریبا تکمیله*-*"

پ.ن3: توش گل شب بو هم کاشتن..با اینکه زیاد علاقه ای به گل و گیاه ندارم ولی اعتراف میکنم بوش انقدر خوبه که اکلیلی میشم.همیننن.

پ.ن4: *هنوزم منی که نمیدونم قراره با وبلاگم چیکار کنم

پ.ن5: ولی من اماده ی تموم شدن اتک و هوریمیا و واندر اگ و اسکیت بی نهایت نبودم"

پ.ن6: دلم برای همه تون تنگ شده

 

برگی از تاریخ برای آینده.Covid-19

دلم میخواد به این مطلب به چشم کپسول زمانی نگاه کنی که در گوشه ی اینترنت در حال خاک خوردن بوده و تو الان بازش کردی و داری مطالب داخلش رو میخونی:)

نمیدونم از چه زمانی هستی...حال یا اینده!؟چقدر تغییر ایجاد شده؟کویید 19 عادی شده نه؟

شاید حتی اونقدر عادی که تا حالا تو گوگل هم سرچش نکردی...

یه زمانی دلم میخواست هر چیزی که داره اتفاق می افته بیشتر از یه اتفاق معمولی باشه.

یعنی خسته شده بودم از این که همه چیز یکسانه.هر روز پا میشی صبحونه میخوری میری مدرسه و...

تغییر رو با تمام وجود میخواستم!

اما هرگز نمیدونستم تغییر ها میتونن مخرب و نابود گر باشن.

کویید 19 یه تغییر بود.یه اتفاق متفاوت که با اتفاق افتادنش هزاران هزار رو کشت.

صحبت کردن دربارش...برام واقعا سخت و دردناکه.

ردی از ماسک روی صورت.چشمان سرخ و خسته که روز ها و شب ها میگذرد از بسته شدنشان.تنگی تنفس.

دیدن فردی روی تخت از پشت شیشه.دیدن مرگ جلوی چشمانت...

اشک هایی که روی زمین بیمارستان میچکد.

خیلی چیزاها ازمون گرفتی و چیز خوبی بهمون ندادی...

عادلانه نیست(:...

نمیخوام مثبت بین باشم و بگم وااای تو خونه نشستیم و با خانواده صمیمی تر شدیم...همچین حرفایی به نظر من مزخرفه

نوه ی عزیز یا هر کس دیگه ای که داری میخونی!

لطفا همه چیز رو همونجوری که هست قبول کن

حتی اگه تکراری و کسالت بار باشه...

مثل من در -همین امروز- که فقط دارم آرزو میکنم همه چیز فقط معمولی باشه

فقط معمولی(:

.

در آخر هم تشکر میکنم از یومیکو ی مهربونم که منو به این چالش دعوت کرد!^^

اولین باران پاییز-گریه ی فرشته ها باز شروع شد!

از صبح که بیدار شدم نوری را ندیدم.اتاق تاریک بود .آسمان ابری بود و انگاری دوباره میخواست شروع کند به باران

برای اولین بار در پاییز.چایی ام را آوردم و روی تختم کنار پنجر نشستم.و به آسمان زل زدم.یادم می آید عاشق این هوا بودیم.چتر هایمان را بر میداشتیم و بهانه ای برای بیرون رفتن جور میکردیم.

یادم می آید زیر باران می دویدیم و میخندیدم.

هنوز هم باران را دوست داری؟

 قطره ای باران به شیشه خوردم و صدای کوچکی داد و من را از خیال و هپروت در آورد.چک چک صدای قطره ها سریع تر و بیشتر شد.روی شهر کثیف فرود می آمد و هوا را تازه میکرد.

به خاک خشک زمین زندگی ای دوباره هدیه داد.بوی چیزی آمد که انگار از بهشت آمده.بوی خاک نم دار!

در آن لحظه دلم میخواست در خانه ی کاه گلی مادربزرگم در یزد باشم.در باغچه ی قدیمی و کاه گلی اش راه بروم و به صدای پرندگان و باران گوش بدهم که بر روی برگ های درخت انار فرود می آمد.یا نه.دلم میخواست در انیمه ای باشم در میان مردم و شهری بزرگ.قدم بزنم و به اسمان نگاه کنم.

یا شاید هم فقط میخواهم که دوباره با او زیر باران بدوم و بخندم

درباره ی باران چه فکر میکنی؟

-در خیالت باران چگونه ساخته میشود؟

در فکر های رنگی ام غرق میشوم و از این خیال به آن خیال میروم آسمان گرفته میشود و رد و برق میزد

فرشته ها گریه میکنند

برای من و تو؟شاید هم از دورغ ها میگریستند

از نامهربانی ها چطور؟

چه غمی در دل فرشته نهفته است

که اینچنین گریه میکند؟

پ.ن:اولین بارون پاییزی مبارکم باشه(=

پ.ن2:میدونم چرت نوشتم عیح...

پ.ن3:میخوام امروز کلیی کیف کنم با این هوا*---------*

پ.ن4:از خیالتون بارون از چی درست میشه؟

(از نظر علمی نه ها...)

تغییر دنیا اونقدرا هم آسون نیست

خب راستش نمیدونم از کجا شروع کنم.از اونجا که چقدر دلم برای بیان و شما تنگ شده بود بگم یا از اتفاق های اخیر؟ بودن کنار شما و نشستن پای کامپیوتر کنار پنجره حس خوبیه که دارم دوباره تجربه ش میکنم=)

وقتی بچه بودم واقعا نمیدوستم اون دردسر هایی که سن تینجری داره چیه.انگار که همش الکی باشه!با خودم میخندیدم و میگفتم مگه چقدر میتونه بد باشه؟ ولی الان که بهش فکر میکنم میتونه مزخرف ترین رده سنی باشه!

وقتی درکم از دنیایی که توش بودم به لطف نویسندگی بیشتر شد با خودم فکر کردم که میتونم تغییرش بدم

چی رو؟

هر چیز بدی که عادیه ولی برای من و حتی تویی که داری اینو میخونی اصلا عادی نیست!میدونی چرا تو؟

چون تویی که الان توی وبلاگم هستی قطعا خودت وب داری نویسنده ای چیزی هستی. و این باعث میشه بفهمی از چی حرف میزنم.

نویسنده ها میدونن *دقیقا* مشکلات چهان مون چیه.چون مجبورن به جهان نگاه کنن و هی!انسانیت کجاست!؟

تا حالا سعی کردین تغییرش بدین؟

شده از خودتون شروع کنید و بخواید اونو گسترش بدین؟

من که آره(:

سعی کردم و از خودم شروع کرم. آدم خوبی شدم به اطرافیانم کمک کردم از همه بابت همه چی معذرت خواستم 

خلاصه که *انسان* شدم.

قبلا اینجوری نبودما!هه خب خودمم *انسان* نبودم قبل از نویسندگی

بعد که شروع کردم به نوشتن...گفتم خدایا!من دارم از انسانیت میویسم پس باید خودم هم انسانیت داشته باشم!

از اون موقع به بعد انسان شدم.قبلش فقط یه تن بودم با دست و پا!

ولی وقتی سعی کردم دنیا رو تغییر بدم فهمیدم که

تغییر دنیا اونقدرا هم *که من فکر میکردم* آسون نیست

بعد کم کم همه چی شروع شد و من برای انسان بازی هام(عجب کلمه ای!) تقاص پس دادم

فهمیدم مردم ترجیح میدن درباره ی مد و لباس حرف بزنن تا اینکه بخوان به داستان های من گوش بدن

و دوست همونجوری چیزی به اسم مغرور بمونن

یا به اصطلاح خودشون*به روز باشن*!

شاید من*و تو* زیادی کلاسیک هستیم؟

نه.ما فقط انسان هستیم.

 

 

"تغییر خودم برام کافی نیست.من میخوام دنیا رو هم تغییر بدم!"

یه جمله بهم بگو که حس کنم زنده م:)

حس و حالمو بخوام خلاصه کنم میشه همون آهنگ ایلومیلوی بیلی...

همه ی جونام رو باختم دیگه فقط یه جون دارم

نمی تونم اون رو هم ببازم

هر کدومش رو حروم کردم برای برگردونن دوستایی که رفتن...
کدوم دوستا؟

اگه دوست بودن میرفتن؟

من حالم از دنیای آدما بهم میخوره.

اگه فردا روز خوبی بود من رو هم بیدار بکنید...:)

 

پ.ن:یه توصیه ی خوب بهم بکن!یه جمله ای که کمکم کنه!حالم رو خوب کنه.برام مهمه لطفا بگو:)..

 

کوچه ی کاغذی و کلمه هایی که رویش نوشته میشدند

همین پارسال بود که استعداد خودم رو فهمیدم.تابستان همان سال به کلاس نویسندگی رفتم.کلاس کوچکی بود و دور آن چندتا صندلی بود

.وقتی همکلاسی هام رو دیدم کمی شوکه شدم.خیلی همسن و سال من نبودند.یکی هیجده ساله بود و یکی ده ساله!زمان کلاس زمان طولانی ای بود.ولی من واقعا برایم خوشایند بود.آن کلاس کوچک و پنجره ی بزرگی که رو به خیابان بود...و بهتر ازینا خود مدرسه بود.مدرسه ی نویسندگی ای که توی یک کوچه کوچک در شیراز قرار گرفه بود.من عاشق کوچه های قدیمی ام.نمیدانم چرا اما هر وقت به کوچه ی قدیمی ای میروم جادویی را حس میکنم.جادویی که به من میگوید چه انسان هایی که اینجا راه رفته اند و چه بچه هایی که در این کوچه بازی کرده اند.عروسی ها و عزا هایی که گرفته اند. فکر کردن به همه ی اینها من را به سفری میبرد در زمان.

اما فقط مکان نبود.محیط کلاس و چیزهایی که معلم ها به ما یاد میدادند شگفت انگیز بود.دانستن طرز فکری که در نوشته های دانشاموزان گنجیده بود هم فوق العاده بود...وقتی داستان هایشان را گوش میکردم میگفتم همه ی اینها..مانند من فکر میکنند!مانند یک نویسنده!

دیگر بچه های مدرسه نبودند که بخواهند برایشان فلان کلمه را توضیح دهی!

بعد از کلاس پدر و مادرم دنبالم می آمدند و وقتی میخواستیم از شیراز خارج شویم بستنی میخوردیم و کمی در پارک مینشستیم.

اما فقط چهار جلسه بود...

با نوشتن این جمله اشک در چشمانم حلقه زد.چهار جلسه کم بود.خیلی کم.

دلیلش تنها دور بودن راه کلاس بود.بله تقریبا 45 کلیومتر:)

من آن کوچه ی قدیمی را میخواستم.آن بستنی خوردن ها و نشستن در کلاس خنک شده با باد کولر و پنجره ای رو به خیابان را میخواستم...

دیگر تاثیری نداشت.نمیشد به آن کلاس بروی...

و مدرسه ها شروع شد.زنگ های انشا برای من بهترین زنگ بود.وقتی برای اولین بار انشای پاییزم را خواندم همه کمی متعجب بودند.از همان موقع به بعد همیشه نام من را برای انشا خواندن صدا میزدند. پر سر و صدا ترین بچه های کلاس وقتی نوبت به

خواندن انشای من می رسید ساکت میشدند.

و وقتی انشایم تمام میشد سرم را بالا می آوردم و بچه های کلاسمان را میدیدم که اول کمی شوکه بودند و بعد از  چند ثانیه از از فضای خیالی انشای من بیرون می آمدند و برایم دست میزدند.

آن موقع من خوشحال ترین فرد روی زمین میبودم.

 

زمانی که...سرما میخوری؟

میدانم تو بار ها سرما خورده ای.سرما خورده ای توسط هوای سرد...باران سرد...اما این که فرق دارد!

بله گاهی آدم ها سرما میخورند اما توسط چیز دیگری.

احساسات سرد.آدم های سرد.

اگر تو از من سرما خورده ای..یعنی من هم از تو سرما خورده ام؟!

اگر این طور است...

پس همه ی ما دچار سرما خوردگی هستیم؟

چه خفیف چه شدید!

اما این همه سرما...واقعا توی زندگی مان نیاز است؟

توی احساساتمان چطور؟

و  مهم تر!

در قلب هایمان..؟

میگفتم..تو و من بار ها سرما خورده ایم.درمانش فقط گرماست.

اگر من آفتاب تو شوم...

آفتاب من میشوی؟

 

 

#جای_که_بهار_مینویسد...=)